Krytyczny śmietnik

   Doszedłem do wniosku, że to wszystko zrobiło się zbyt poważne. Patrząc na moje ostatnie teksty uświadomiłem sobie, że napisanie czegoś dużo mnie kosztuje. Chodzi oczywiście o czas i intensywność myślenia. Mój ostatni wpis spotkał się z małą falą krytyki, ale to bardzo dobrze. Dlaczego małą falą? A no dlatego, iż zasięg tego bloga nie jest na tyle duży, abym dostał intelektualny wpierdol, po którym nie będę w stanie się podnieść. Cieszę się jednak, ze ludzie się ze mną nie zgadzają, bo to oznacza, ze sukcesywnie dążę do tego, aby być skrajnie subiektywny. Od początku miałem taki zamiar.

   Przecinki... To jest moja bolączka, z która staram się walczyć, ale uwierzcie, że ta rzecz jest tutaj akurat mało istotna. Chciałbym pisać pięknie i poprawnie, ale tak nie umiem. Często zdarza się tak, że siadam do pisania po niedzielnym obiadku, bo akurat coś przyszło mi do głowy i nie usiłuje zrobić z tego profesjonalnego artykułu. Chce wyrazić siebie - człowieka, który ma swoje zdanie i nie potrafi poprawnie stosować interpunkcji. Nie wmawiajcie mi, że nie szanuje swojego i własnego czasu. Jeśli twierdzisz, ze brak kilku przecinków powoduje, że Twój czas jest dla mnie nie istotny to masz racje. Twój czas, to Twój czas i wykorzystuj go jak chcesz. Ze swojej strony mogę zapewnić, że postaram się lepiej operować interpunkcją, ale oddawać tekstów do korekty nie będę. Nie chcę angażować ludzi w pisanie moich postów. Są moje...

   Chciałbym jednak wrócić na tor pisania czegoś luźniejszego, spontanicznego. Wpisami o islamie czy tolerancji postawiłem sobie poprzeczkę tak wysoko, że mam wrażenie, iż wszystko, co teraz napiszę nie pozwoli mi jej przeskoczyć. Muszę zmniejszyć kontrowersyjność moich prac, bo mogę się wypalić. Z drugiej strony lubię jeśli moje wpisy są klujące, nieszablonowe. Rozwija się wtedy dyskusja, w której mam swoje jasno przedstawione zdanie. Można się ze mną nie zgadzać, albo mnie popierać. Obojętność w tym wypadku jest niewskazana. Pozostałe rzeczy, jak na przykład to, można sobie olać. I znowu brzmię trochę zbyt doniośle. Jak to powiedział jeden człowiek: jestem pseudomądrym dzieckiem internetu. Niech i tak będzie.

   Odkryłem ostatnio to, że powszechny jest strach przed zdaniem innych ludzi, zwłaszcza tym negatywnym. Krytyka w dobie internetu straciła kompletnie swoją wartość. Możemy teraz robić największą pierdołę na świecie, a wszystkie złe opinie sprowadzać do hejterstwa. Wszystkie te trolle internetowe dały łatwą możliwość każdemu idiocie na świecie bronić się przed krytyką. Wystarczy powiedzieć "jesteś hejterem" albo "najlepiej hejtować" To całkiem banalne, a jednak bardzo skuteczne. Granica między krytyką a hejtem mocno się zatarła, a wszyscy kretyni, którzy boją się złych opinii depczą po niej jeszcze bardziej. Własne zdanie jest nic nie warte, a wszystko musi sprowadzać się do pochwał.

   Jestem studentem, tylko dlatego, ze dostaje za to pieniądze zza światów. Jedni powiedzą, ze marnuje swoje życie i inni, ze od tego, ze tu jestem wszystko zależy. Jedno jest pewne - mam coś w głowie i jestem w stanie ludziom dużo przekazać. Czasami jednak kończy się to nazwaniem mnie trollem lub hejterem. Dostałem polecenie, żeby spiąć dupkę i pisać dobrego bloga. Dupki spinał nie będę, a o jakości tego bloga zdecydują czytelnicy. Ja swoje mówię i swoje argumentuję, mam nadzieje, ze merytorycznie. 

   Do następnego

PS. Z rozmowy z ludźmi głupszymi niż my sami możemy wyciągnąć jeden zasadniczy wniosek - Ci ludzie są głupsi niż my.